Het Sprookje van Max en Ans

Er was eens een Harley-verzamelaar. Voor het gemak noemen we hem Max. Max en zijn vrouw Ans (weer voor het gemak) hebben één grote passie. Het verzamelen van oude motoren en dan vooral van het merk Harley-Davidson. Na jaren van verzamelen vindt Max dat het tijd wordt om zijn inmiddels unieke verzameling onder te brengen in een echt museum. Op die manier kunnen andere belangstellenden ook genieten van zijn levenswerk en blijft de collectie behouden voor het nageslacht. Er is echter een probleempje. De plek in Zwolle waar Max zijn collectie heeft staan moet wijken voor nieuwbouw. Na een tijdje zoeken (en een tip van iemand) krijgt Max het voormalig theehuis Tivoli in het vizier. Het staat in het pittoreske Raalte. Max en Ans zijn verliefd. Zowel op elkaar als op de locatie Tivoli. Er is echter nog een probleempje. De plaatselijke horeca heeft ook een oogje op het pand. Nadat de één na de ander is afgevallen of op eigen initiatief is afgehaakt volgt er een openbare verkoop. Plotseling duiken ook de plaatselijke horecabonzen weer op met een zakje geld. Gelukkig heeft Max van zijn vrouw Ans meer zakgeld meegekregen en later op de dag is de familie de trotse eigenaar van het mooie Tivoli. De plaatselijke horeca schuifelt met natte ogen huiswaarts.

Max begint met plannen maken. Zijn droom gaat werkelijkheid worden!! Hij kan het bijna niet geloven. En nog wel op zo`n mooie plek. Natuurlijk moeten alle plannen nog wel goedgekeurd worden door de gemeente maar dat blijkt geen probleem. Ondanks dat er eigenlijk geen museum op die plek mag komen vindt de gemeente het toch goed dat het er komt en de bestemming van het terrein wordt aangepast. Raalte steunt dergelijke initiatieven. Max is blij met de voortvarendheid van de gemeente en begint met bouwen. Alles gaat volgens plan.

Plotseling komt de Raalter Horeca (met inmiddels droge ogen) weer in beeld. Onder het mom wij geen Tivoli, hij geen Tivoli gaan zij nu proberen Max uit Raalte weg te jagen. "Een buitenstaander die zomaar even met ruim 3300 m2 horecabestemming aan de haal gaat dat kan natuurlijk zomaar niet. Straks krijgen we concurrentie. Als we nou eens tegen de gemeente zeggen dat we ons benadeeld voelen dan jaagt de gemeente natuurlijk die enge man met baard wel weg" dachten de horecabonzen. De gemeente, die nieuwe ondernemigen steunt, dacht daar heel anders over. Max mag blijven! De horeca stapt stampend naar de rechter. Die ontdekt toevallig een foutje die door de gemeente gemaakt is. "Direct stoppen met de bouw, er is een knullig foutje ontdekt" riep de rechter. Max en Ans schrikken zich een hoedje. Ze doen toch niks verkeerd?

Nu komen ook de burgers van Raalte in aktie. Massaal komen zij in het voorjaar steun betuigen aan de familie. Het helpt allemaal niks. De horeca houdt als een verwend jongetje voet bij stuk. Om hun goedheid te tonen troggelen ze hem in het voorjaar niet alles af maar van een groot deel van het terrein gaat de horeca bestemming af. Er mag in de toekomst ook geen geluidje te horen zijn rond Tivoli dus regelen ze ook nog even een geluidsbeperking voor binnen. Puur voor de zekerheid hè. Goedzak Max en het opperhoofd van de Raaltenaren (voor het gemak Jos) trappen met open ogen in de val van de horeca. Na een tijdje komt Max erachter dat hij ge..... is (in een sprookje alleen nette taal). Ook de horeca komt na een tijdje tot de ontdekking dat ze niet helemaal tevreden is. Er kan nog steeds een groot feest gegeven worden op het terrein. "We gaan door met pesten, er is vast wel iets wat we tegen hem kunnen gebruiken. Een scheve voeg, een grassprietje dat de verkeerde kant op groeit of nee, wacht. Die dakkapellen dat is het. Daarmee krijgen we die nieuwe concurrent wel weg. "

Inmiddels heeft Max ook vrienden gekregen in Raalte. Deze organiseren een weekend waarin wederom steun betuigd kan worden aan Max en zijn museum. De opkomst is massaal. Door die steun krijgt Max weer zin om verder te gaan. Het zal wel goedkomen. Nou dat doet het dus niet. Zelfs in sprookjes loopt het wel eens anders dan je verwacht. De horeca blijft als een kleuter drammen. "Weer een rechtzaak tegen de gemeente. Dan lijkt het net of we niet tegen Max zijn" moet de horeca gedacht hebben. De horeca verliest. De dakkapellen mogen blijven en Max hoeft niet te stoppen met de bouw. Maar de Raalter horecabonzen geven niet op en sturen vast een briefje naar de raadsleden met daarin een aantal vragen. Ze hebben een nieuw plan. Als ze nu de gemeenteraad en het gemeentebestuur eens tegen elkaar opstoken dan moet het toch goedkomen. Die zullen dan die enge concurrent wel wegsturen...

En dan komt plotseling de grote dag. Vanuit het niets komt de mededeling dat Max en Ans een deel van Tivoli verkocht hebben aan de gemeente die het op haar beurt weer doorverkocht heeft aan een school. De horeca is verbijsterd. De droom van Max gaat uitkomen. Het museum komt en in het oude Tivoli gaan zij samen met hun kinderen een Taveerne runnen. En zij leefden nog lang en gelukkig (`t blijft een sprookje).

< verhalen uit het museum